De eenzame fietser

Een verhaal wat verteld moet worden om ook andere ouders te helpen. Wie wil dat nu niet?

Door Marjan Hurkmans.

Mijn zoon Yannick was 4 jaar oud (en woog een kilo of 20) toen hij in een winkel een kast van 300 kilo bovenop zich kreeg. Dood was hij niet, maar daar was in eerste instantie alles mee gezegd. Met traumatisch hersenletsel raakte hij in een diepe coma. Het leven stond van het ene op het andere moment volledig op zjin kop.
Na een in eerste instantie uiterst sombere prognose zette Yannick na een week of vier een wonderbaarlijk herstel in.
En wat niemand voor mogelijk had gehouden, gebeurde: na een half jaar ging Yannick na de grote vakantie weer terug naar zijn oude kleuterklas. Toch was er wel het een en ander veranderd. Maakte hij voor het ongeluk gedetailleerde, kleurrijke tekeningen, erna waren het krastekeningen geworden.
In de loop der jaren kwamen steeds meer ‘restverschijnselen’ aan het licht: rekenen was een groot probleem, teamsport bleek veel te onoverzichtelijk, concentratie en planning bleven achter bij zijn leeftijdsgenootjes. Sowieso leek de wereld net iets te snel te draaien voor Yannick.
Het vinden van een geschikte school was een lange zoektocht. Uiteindelijk vond hij zijn plek op een mytylschool, voor kinderen met een beperking.
Intussen is Yannick 16 en doet hij daar dit jaar in zes vakken eindexamen VMBO. Maar daarmee start er opnieuw een zoektocht. Want wat kan hij na zijn opleiding gaan doen? Wat zijn zijn mogelijkheden binnen zijn beperking?