Boeken, publicaties en bloggs

Geschreven op 21 april 2025. Geplaatst in Boeken, Publicaties, Blogs, Flogs en Podcasts.

𝗜𝗸 𝗵𝗲𝗯 𝗵𝗲𝗿𝘀𝗲𝗻𝗹𝗲𝘁𝘀𝗲𝗹. 𝗚𝗲𝗲𝗻 𝘀𝘁𝗶𝗰𝗸𝗲𝗿. 𝗚𝗲𝗲𝗻 𝗺𝗶𝘁𝗲𝗹𝗹𝗮. 𝗚𝗲𝗲𝗻 𝘇𝗶𝗰𝗵𝘁𝗯𝗮𝗿𝗲 𝘄𝗼𝗻𝗱.

Gelezen op Linkedin.

Mooi en herkenbaar verhaal van Roel.

Voor velen van ons heel herkenbaar.

 

Roel van der Wielen

  𝗜𝗸 𝗵𝗲𝗯 𝗵𝗲𝗿𝘀𝗲𝗻𝗹𝗲𝘁𝘀𝗲𝗹. 𝗚𝗲𝗲𝗻 𝘀𝘁𝗶𝗰𝗸𝗲𝗿. 𝗚𝗲𝗲𝗻 𝗺𝗶𝘁𝗲𝗹𝗹𝗮. 𝗚𝗲𝗲𝗻 𝘇𝗶𝗰𝗵𝘁𝗯𝗮𝗿𝗲 𝘄𝗼𝗻𝗱. 

  “ 𝗠𝗮𝗮𝗿 𝘄𝗲𝗹 𝗲𝗲𝗻 𝗵𝗼𝗼𝗳𝗱 𝗱𝗮𝘁 𝗺𝗲 𝗲𝗹𝗸𝗲 𝗱𝗮𝗴 𝗽𝗿𝗼𝗯𝗲𝗲𝗿𝘁 𝘁𝗲 𝘀𝗹𝗼𝗽𝗲𝗻.

  𝗘𝗻 𝗷𝗶𝗷 𝘇𝗲𝗴𝘁: ‘𝗪𝗮𝗮𝗿𝗼𝗺 𝘄𝗲𝗿𝗸 𝗷𝗲 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝗴𝗲𝘄𝗼𝗼𝗻 𝘄𝗲𝗲𝗿?’”

  HERKENBAAR?

  Je zit op de bank. Niet voor de gezelligheid. Niet voor Netflix.

  Niet omdat je “er even geen zin in hebt”.

  Je zit daar omdat je lijf en je hoofd je geen keuze geven.

  Maar dan komt het.

 

  𝗗𝗲 𝗿𝗲𝗮𝗰𝘁𝗶𝗲𝘀. 𝗗𝗲 𝘃𝗿𝗮𝗴𝗲𝗻. 𝗗𝗲 𝗼𝗼𝗿𝗱𝗲𝗹𝗲𝗻.

  Van mensen met een volledig functionerend brein én een beperkte bandbreedte voor empathie.

   “Hersenletsel? Huh? Je ziet er toch prima uit?”

   “Waar ben jij nou weer moe van dan?”

  “Ben je nou nóg niet aan het werk?”

  “Wanneer ga je nou weer eens wat doen?”

  Ze zeggen het. Recht in je gezicht.

  Of net erlangs. Met dat toontje.

  Dat toontje van: "𝘪𝘬 𝘴𝘯𝘢𝘱 𝘩𝘦𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵, 𝘥𝘶𝘴 𝘩𝘦𝘵 𝘻𝘢𝘭 𝘸𝘦𝘭 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘦𝘳𝘨 𝘻𝘪𝘫𝘯."

  Alsof je niet al genoeg moeite moet doen om überhaupt op te staan.

  En dan komen de klassiekers:

“Blijven hangen op de bank helpt ook niet hè.”

“Volgens mij ben jij er gewoon te veel mee bezig.”

“Dat zit volgens mij gewoon tussen je oren.”

 

𝗕𝗢𝗘𝗠. 𝗗𝗮𝗮𝗿 𝗶𝘀 ‘𝗶𝗲.

De ouderwetse ‘tussen-je-oren’-kaart.

Het standaard excuus van mensen die geen idee hebben wat het betekent om dagelijks te moeten onderhandelen met je eigen brein.

En deze? Ook heerlijk:

“Nou, dan is het toch nog meegevallen?”

“Je moet niet klagen hoor, het had veel erger kunnen zijn.”

“Dan kan je toch nu wel gewoon weer door met je leven?”

“Zeuren helpt niet. Gewoon doorgaan.”

Gewoon. Doorgaan.

Alsof je hersenen een aan/uit-knop zijn.

Alsof herstel een keuze is.

Alsof jij dit wilde.

 

𝗗𝗮𝗮𝗿 𝗶𝘀 ‘𝗶𝗲.Maar weet je wat ze 𝗻𝗼𝗼𝗶𝘁 vragen?

Ze vragen nooitt hoe het écht is.

Dat je goeie dagen hebt, en dagen dat je hoofd voelt als een warzone.

Dat je wil, maar niet kán.

Dat elk gesprek voelt als een potje simultaan dammen met 6 mensen en een bouwradio op de achtergrond.

Dat je hoofd alle prikkels tegelijk binnenkrijgt en niks meer uitfiltert.

Dat je struikelt over je eigen woorden, dat je dingen vergeet die je vroeger moeiteloos opsloeg,

Dat je niet kunt uitleggen wat er met je aan de hand is, omdat het uitleggen al te veel is.

 

𝗘𝗻 𝗱𝗮𝘁 𝗳𝗿𝘂𝘀𝘁𝗿𝗲𝗲𝗿𝘁. 𝗭𝘄𝗮𝗮𝗿. 𝗘𝗹𝗸𝗲. 𝗗𝗮𝗴.

Want jij wíl wel.

Je wíl begrijpen. Meedoen. Terugkomen.

Maar je lijf of beter gezegd: je brein heeft andere plannen.

 

𝗗𝘂𝘀 𝗮𝗮𝗻 𝗶𝗲𝗱𝗲𝗿𝗲𝗲𝗻 𝗱𝗶𝗲 𝗱𝗲𝗻𝗸𝘁 𝗱𝗮𝘁 𝗵𝗲𝘁 𝘄𝗲𝗹 𝗺𝗲𝗲𝘃𝗮𝗹𝘁

Heb geduld.

Geen oordeel.

Geen tips. Geen “gewoon doorgaan”.

Geen "zit tussen je oren".

Het zit in m’n hoofd. Maar niet op de manier die jij denkt. Dit is hersenletsel.

En ik ben Roel. Niet zielig.

Wel echt.

En ik hoop dat jij dit deelt met iemand die het 𝘄é𝗹 moet snappen.

 

Roel.

Hersenletsel, Herkenbaar

• Aangemaakt op 21 april 2025.
• Laatste update op 21 april 2025.
• Raadplegingen: 11