28 juni 2007: aankondiging van een bijzonder boek  "Een taart met één kaarsje"

Met als ondertitel "Het jaar na mijn hersenbloeding" verschijnt binnenkort (augustus 2007) een boek, geschreven door Nelleke van Veen. Zij is degene die aan den lijve heeft ondervonden wat een hersenbloeding teweeg brengt, hoe je leven op zijn kop wordt gezet (en niet alleen van haarzelf maar ook van haar naasten). Het gebeurde op 26-2-2002 en is nu dus ruim vijf jaar geleden.

Vóór die fatale datum had Nelleke van Veen een goedlopende natuur- geneeskundige, therapeutische praktijk met ook homeopathie en voet- reflexologie. Haar man, Albert Robbe, was aktief als architekt en als fijnschilder (magisch/realistisch werk; zie foto)

Maar na die vreselijke gebeurtenis bleek zij halfzijdig verlamd en (tijdelijk) blind. Waren zij eerst verhuisd naar Belgie, met name voor de praktijkruimten, werd dat toen  weer Nederland, met diverse keren naar tijdelijke adressen om uiteindelijk in Almere terecht te komen (waar hun woning nog niet was opgeleverd).  Dat was pas in oktober 2006.  Dat huis, inklusief de galerie die daarin verweven zit, is speciaal zo gebouwd dat men als het ware leeft in de galerie en de kunst.

Op 3 maart 2007 hielden zij een allereerste opening van hun kunstgalerie aan huis: "Galerie de Witte Ezel" (scroll naar dd 9-3-2007)

Albert Robbe aan zijn werk "De wolken achter de zon bepalen het weer"

De titel "Een taart met één kaarsje" slaat op het feit dat zij een jaar na haar hersenbloeding een grote taart besteld heeft met één kaarsje erop om de eerste verjaardag te vieren van haar nieuwe leven!

Op een wonderbaarlijke manier en door een geweldig doorzettingsvermogen is zij nu zover dat ze weer een leefbaar leven kan hebben, samen met haar man die zijn werkzaamheden als architekt aan de kant heeft moeten zetten door deze ingrijpende gebeurtenis. Wat zij eerst kon, kan zij niet meer maar dat heeft ze inmiddels geaccepteerd (moet wel!). Nelleke van Veen noemt dit boekje 'een verslag van de zwaarste periode uit haar leven'. Toen zij zover was dat zij weer min of meer kon funtioneren, heeft zij met één hand haar ervaringen uitgetikt. De ups en vooral downs, alle therapieen die ze moest ondergaan, haar tijdelijke blindheid, het afhankelijk zijn terwijl zij daarvóór juist een zelfstandige vrouw was met man, kinderen en een fulltime baan....

Uit haar boekje(met illustraties van haar man Albert Robbe):

26-2-2002 "Het beloofde een zonnige dag te worden maar ik voelde dat het anders zou lopen....ik voelde me of ik de avond ervoor teveel gedronken had. Toen ik wilde opstaan, merkte ik dat ik geen gevoel meer in mijn rechterkant had...... "Ik werd wakker in het ziekenhuis en zag Albert en de kinderen om mijn bed staan. Ik moest onmiddellijk denken aan mijn moeder die zei dat ze niet dood wilde met iedereen om zich heen! Volgens mij heb je een komplete shock als dit je overkomt. Alles deed me pijn en voelde heel zwaar en de verleiding was groot om terug te gaan waar ik vandaan kwam. Maar al die witte gezichten en een dochter die 6 1/2 maand zwanger was...dat weerhield me".

Wie ben ik? vraagt zij zich vervolgens af want haar rechterkant voelde ze niet meer, niets kon ze meer zelfstandig...of ze in een nachtmerrie was beland!  In een rolstoel getild worden en voortgeduwd.  Na 2 weken begon haar eenzame gevecht met huilen, anti-depressiva en doodgaan-niet-zo-erg vinden.  Na een poosje naar het revalidatie -centrum: "het leek wel of iedereen invalide was, daar hoorde ik toch niet bij? Een broeinest van ellende, alleen maar met jezelf bezig zijn...

Fysio-, ergo- en logopedie maar ook aktiviteiten-begeleiding en een psycholoog kwamen er aan te pas. Daarna mocht Nelleke even naar huis, alles was aangepast voor de rolstoel maar: bang als een wezel...en ze kon niet alleen naar de wc......maar haar man Albert deed alles wat nodig was en bovendien of het allemaal heel normaal was. (maar hij toen werd in één dag kaal van de stress).

Het boekje gaat ook over de 'grote boze wereld'  en chakra's, de energiecentra in je lichaam. 'Ziek zijn geeft je de mogelijkheid om je bewust te worden van wat er niet goed gaat in je leven. Ziektes zijn als kadootjes: je kunt ze uitpakken of ingepakt laten...", aldus Nelleke die daar nog veel meer over vertelt in haar boekwerkje.  De psycholoog had haar ook al verteld dat ze geen twee dingen meer tegelijk zou kunnen doen, dat klopt nog steeds. Nelleke zegt zelf: "ik heb een groot stuk van mijn leven moeten leveren door de hersenbloeding maar als ik zie wat ik toch allemaal nog kan...dat is een groot geschenk. Mijn leven is anders en ik blijf doorgaan met revalideren, tot ik weer vrede met mezelf kan hebben. Ik ben een ander mens geworden, ben creatief bezig en zie de toekomst met plezier tegemoet! Maar dat komt vooral door de steun ven de onbeschrijflijke liefde van mijn man Albert, en verder natuurlijk de juiste mensen om je heen. "

Nelleke van Veen heeft behalve zelf veel genoegen gehad in het optekenen van haar ervaringen, ook de hoop dat mensen die iets dergelijks (in hun omgeving) hebben meegemaakt of meemaken, hier iets aan hebben. Het is herkenbaar. Het leest makkelijk en wie weet, geeft het een beetje steun.....