Geluk gehad?

Geluk gehad

“Jij mankeert niets aan je hoofd”, zegt hij, terwijl hij de krantenpagina omslaat. Zij zegt niets. Ze is bezig met koffie zetten. Geconcentreerd loopt ze van aanrecht naar kastje en weer terug. Deze route herhaalt ze enkele keren, dan is de koffie klaar. Haar man accepteert de koffie zwijgend. Waarom nog bedanken voor iets simpels als een kopje koffie?

Zij laat de woorden op zich in werken. Ze denkt: ‘ik mankeer niets aan mijn hoofd’.

“Je mag van geluk spreken”, klinkt het achter de krant, “dat zei de neuroloog toch ook?”

Die middag waren ze samen naar de neuroloog geweest. Hij had gezegd dat ze er goed uitzag, en dat het zo goed met haar ging. Toen ze vroeg of ze weer mocht autorijden was het antwoord een krachtig nee. Ze was nog te onzeker volgens de arts.

Haar tranen had ze bewaard voor de terugreis. In de auto had zij ze niet meer kunnen bedwingen.

‘Kijk dan toch naar wat je wèl kunt, je kunt lopen, je kunt fietsen’, had haar man haar getroost. Zo waren ze weer thuis gekomen, ze had er niets meer over gezegd, over dat autorijden.

‘Haar vrijheid’, dacht ze, ‘haar vrijheid die ze niet meer terugkreeg’.

De gedachte aan dat stiekeme ritje dat ze vorige week gemaakt had, duwde ze weg. Zij, die nooit bang was met autorijden, die reed als een speer, zoals haar dochter Estelle altijd riep, ze was doodsbang geweest. Na tien minuten proberen had ze de brui eraan gegeven. Wat een angsthaas was ze. Ze reed als een tachtigjarige.

Estelle hield bij hoog en laag vol dat ze zó weer zou kunnen rijden, die angst zou zo weer voorbij zijn als ze maar oefende. Daar twijfelde ze niet aan.

Ze denkt na terwijl ze haar koffie drinkt, haar dochter weet het altijd zeker, zo lijkt het.

Estelle die over haar zegt dat ze wel ziet dat zij niet meer zo snel is met werken. Dat ze niet meer tien dingen tegelijk kan doen, zoals vroeger. Zelfs geen twee dingen tegelijk. Toch brengt ze haar kinderen met dezelfde vanzelfsprekendheid als ‘vroeger’ naar haar. Oma past wel op. Oma geniet van het oppassen, geniet van de liefde van en voor haar kleinkinderen. Ze zal niet zeggen dat ze toch echt wel vergeten was dat de kleinkinderen vandaag zouden komen. Ze zal niet zeggen hoe moe ze is, nu, na zo’n hele dag zorgen voor haar kleindochters.

Nee, zij mankeert niets aan haar hoofd, ze heeft ongelofelijk veel geluk gehad dat ze na haar bloeding zo is opgeknapt en weer zoveel kan. Dankbaar zal ze zijn, dankbaar moet ze zijn.

Ze kijkt op haar horloge en ziet dat het negen uur is. Ook daar is ze dankbaar voor, ze mag slapen, er mag een einde komen aan deze lange, vermoeiende dag.

“Ik ga naar bed” zegt ze tegen haar man. Met veel lawaai slaat hij een bladzijde om.

“Hé, ik lees net dat die beroemde filmster aan een hersenbloeding is overleden”, zegt hij. “Zie je wel dat jij geluk hebt gehad?”

Tekst door Margé Buitinga en Tekening door Marleen de Wit

Beiden zijn ze ambulant begeleider van mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel en werkzaam bij Professionals in NAH